Werkstal + gedicht

Het is hier momenteel een zootje thuis. Overal dozen, rekken die op vreemde plekken plakken, een Vlinderman met stof tot in zijn neusgaten. Nip gaat morgen even feestje bouwen met haar tantes en nicht (het wordt nog een echt fuifbeest) en ik ben zinnens de achterste kamer een lik verf te geven. Schelpwit of zoiets, dat wil dus zeggen geen kleur en ook niet wit. Als dat gebeurd is, kan in de loop van volgende week onze slaapkamer naar daar verhuizen en creëren we een grote 'werkruimte' voor ons tweetjes. Een beetje rommel mag daar wel tegenover staan...

Een tijdje terug las ik in de krant nog een artikel over een man die op gezette tijdstippen op de Groenplaats op een bankje ging zitten om met de mensen te filosoferen. En nee, het was geen bekende van Nip. Het leverde in ieder geval wel dit gedichtje op.

bankfilosoof

hij neemt het nogal
filosofisch, in zijn zee
van tijd, tot tijd
en dan gebeurt er iets
de wereld in beweging

hele dagen op de bank
genieten van het mooi
weer maken, zijn vrienden
de passanten tussen de regen door
en al te vaak over het leven

al heeft hij dan
geen nagel meer om
op te bijten
of beter een appel
voor de dorst

hij hongert er niet naar
zolang hij maar bewijzen kan
dat ook hij zomaar
met reden
mag bestaan

© Frans Vlinderman